مجالس کاتبان (۱۳)

کازوئو موریموتو

پروفسور کازوئو موری‌موتو در این گزارش، اجازه‌نامه‌‌ای در زمینه نسب‌‌شناسی سادات‌ را مورد مداقه قرار می‌‌دهد که در نجف و به تاریخ ۸۴۰ هجری نوشته شده است. این اجازه‌نامه از سه جهت جالب توجه است:
۱. مجازٌ له کسی نیست جز ابن عمید الدین حسینی نجفی، که به عنوان مؤلف المشجر الکشاف في أصول السادة الأشراف در تاریخ نسب‌شناسی سادات حائز اهمیت است.
۲. اجازه‌نامه نشان می‌‌دهد متخصصان انساب سادات در دوره تحریر آن، ایده‌ و معیار مشخصی دربارۀ صلاحیت برای اشتغال به حرفۀ خود و قیام به تشخیص صحت و سقم انساب داشته‌اند.
۳. درخواست مجیز از «سلطان اعظم و خاقان معظم» برای مساعدت به مجازٌ له در این اجازه‌نامه، این نظریه را تأیید می‌کند که نسب‌شناسان برخاسته از مراکز علمی شیعۀ دوازده امامی در قرن‌های هشتم و نهم هجری، بدون نگاه فرقه‌ای، بلکه با نگاهی فرافرقه‌ای، دانش خود را در برابر تقاضای قدرت‌های سیاسی عصر ـ اعم از سنی و شیعه ـ عرضه می‌کردند و جلب حمایت‌های آنان را دستاویزی برای گسترش حیطۀ فعالیت‌های خود قرار می‌داده‌اند.